We maken de aansluiting voor de walstroom los en vertrekken richting Botlek. Daar worden we verwacht om 300 ton zirkonzand te laden voor St Quentin. Alleen daar weten ze van niets. Het zal wel weer goed komen, want het zeeschip waar we uit zouden moeten laden ligt er wel. En inderdaad in de middag horen we dat het begin van de avond gaat worden. Dan zullen we vroeg naar bed gaan, want dat verhaal hebben we vaker gehoord.

Het is natuurlijk 2 keer in een etmaal 12 uur. Dus ook hier zal wel een misverstand over zijn ontstaan. Middernacht worden we gevraagd om naar het kraanponton “Friendly Giant” te gaan. De naam dekt de lading prima in dit geval. Als de eerste knijper is leeg gestort in ons ruim zie ik dat de lading zwart is. Dat is gek voor zirkonzand. Het is dus toch chroomzand. Daar was vooraf al veel discussie over uit voorzorg hadden we al connossementen voor beide soorten ontvangen. Toch is dat redelijk verbazingwekkend. Die lading zit al een poosje in dat zeeschip en met alle communicatie middelen die ons anno 2018 ter beschikking staan zou het toch mogelijk moeten zijn om vooraf bekend te maken wat er in zit. Afijn het laden gaat vlot. Hij hoeft maar 12 keer een knijper leeg te gooien. Probleem is alleen om die een beetje in de midden te gooien. Na belading scheppen we beide nog een kwartiertje na.

Net als gisteren in Rotterdam valt het tij nu in Antwerpen heel erg vroeg. Desondanks toch hiervoor gekozen, want anders was ik gistermiddag precies alleen aan boord geweest als ik de Westerschelde over had gemoeten. Nu is dat juist extra veilig als er echt iets gebeurd, alleen denken de autoriteiten daar anders over en mag het gewoon niet. Omdat ik gisteravond erg vroeg naar bed gegaan ben valt het hedenmorgen niet zo zwaar. Via de whatsapp ontvang ik een filmpje van een aanvaring tussen twee collega's. Dat hakt er behoorlijk in. Zoiets hoop je nooit mee te maken, maar je weet dat het altijd kan gebeuren.

Voor de eerste sluis in Frankrijk moet ik mijn reisgegevens doorgeven aan de vaarwegbeheerder, zodat die daar belasting over kunnen heffen. Punt is dat je steeds moet kiezen uit een lijst met plaatsnamen en ladingsoorten. En als de goede er niet tussen staat kun je niet verder. Dus vink ik maar een andere ladingsoort aan. Eentje die echt nergens op slaat in dit geval. Bij de sluiswachter leg ik het probleem even voor. Die zal het een zorg zijn merk ik wel.

Hier op de kleine Schelde liggen een aantal lege spitsen die bagger komen laden bij het bagger ponton, meestal zie je dezelfde schepen die al jaren dat werk doen. Er liggen nu ook een aantal andere waarvan ik me niet voor kan stellen dat ze bagger gaan laden. Vooralsnog lijkt het even een raadsel. Al redelijk op tijd ben ik “boven”. Dat wil zeggen in het scheidingspand. Wel te laat voor de middagrame als die gegaan zou zijn, want door bezuinigingen gaat er nu maar 1 rame per dag meer. Je mag wel kiezen of dat 's ochtends of 's middags is. Alleen als iemand anders dat eerder doet dan beslist die voor jou. Tijdens de Canal du Nord stremming van April gaan er wel weer tijdelijk 2 per dag.

Wat later dan voorzien komt de rame met 1 schip uit de tunnel. Zodra die langs is gaat het de andere kant weer op. Zo alleen achter de rame blijft het schip wel rustig volgen. Hoewel hij toch 1 keer naar de andere kant springt. Bij sluis pascal is een duiker bezig de kleine sluis te controleren. Pas bij de volgende sluis bedenk ik me dat ik even had moeten vragen of hij bij mij in schroef wil kijken. Ik vermoed dat er rommel in zit. Wel goed dat ze een beetje aan het voorbereiden zijn op de drukke april maand.

O'jee, het heeft flink gesneeuwd vannacht. Dus eerst sneeuwruimen van de luiken. Dat blijkt nog niet genoeg om er beweging in te krijgen. Er moet een koevoet aan te pas komen om het ijs te breken, met twee man trekken en dan nog met heel veel moeite krijgen we het ruim open. Lossen gaat voorspoedig. In een paar uurtjes is het ruim leeg, terwijl de kraan ook af en toe weg moet om de hoop op het terrein wat hoger te gooien. En hij komt een keer vast te zitten in een kuil. Een van de twee trekkers die heen en weer rijden trekt de kraan weer vrij. Dan is het schoonmaken geblazen. Schip, ruim en schroef. In de laatste zat een restant BigBag. Heel hardnekkig spul.

Oei, rondom in het ijs vanmorgen. Dik is het niet. Het golft nog een beetje mee. Wel mooi winterweer. De stuurhut gaat in het ruim en vertrek richting de volgende laadplaats. Had gehoopt dat die ergens op het kanaal van St Quentin zou kunnen zijn. Misschien zelfs St Quentin zelf, maar dat was te mooi om waar te zijn. Nu moeten we in Pont ste Maxence gaan laden. Was nog een poosje sprake van op de Aisne laden, maar die is nog steeds dicht vanwege hoog water. Het zakt nu wel overal, alleen erg traag. Er ligt nog sneeuw van gisteren en dat maakt het wel mooi varen. Ondanks dat het fris is zo zonder stuurhut.

Aangezien er van de week niet meer geladen kon worden heb ik niet zo'n haast meer. Dus haal eerst een vers broodje in Chauny. Daarna op het gemakje het dekzeil er af en vertrek. Normaal gezien kan de stuurhut er in Janville weer op. En daar kijk ik wel een beetje naar uit, want inmiddels is het gaan regenen. Alleen hoe hoog staat het water op de Oise of hoe laag zijn de bruggen dan. Ik vraag het aan een buurman de ik boven de sluis tegen kom. Moet geen probleem zijn volgens hem, dus bouw beneden de sluis de boel weer op. Voor de zekerheid laat ik de ballast in de achterpiek nog even staan. Zo heb ik ook beter achteruit mocht het nodig zijn. Besluit aan Verberie te blijven liggen, omdat het daar erg makkelijk aan rijden is voor Henny en de kinderen.

Eerst een grote wandeling met Laska. Het is dat de bergen ontbreken anders had je een wintersport gevoel gekregen. Er ligt hier zeker 10 cm sneeuw. Aan de grond vriest het op ooghoogte niet meer. De eerste meter boven het weiland is bedenkt met een laag mist die keurig de glooiing van het landschap volgt. De sneeuw is bezaaid met afdrukken van konijnenpootjes. Ze laten zich nu niet zien. Na het gezamenlijk ontbijt varen we het laatste pandje naar de laadplek.

Rijden al vroeg terug naar Nederland zodat we thuis nog het een en ander gedaan kan worden. Met mijn jongste dochter op de fiets naar het stadscentrum voor de winkels die open zijn. Wat we zochten hebben we niet gevonden. Desondanks wel wat geld uit gegeven. 's Avonds rijden we weer terug naar boord. Van Nieuwegein rijden drie bla bla car passagiers mee tot lille.

We zijn niet de eerste die moeten gaan laden dus eerst even rustig ontbijten. Volgens de silobaas zijn wij morgen pas aan de beurt. Dan wel als eerste. Henny klaagt over kiespijn. Gisteren had ze al last van hoofdpijn scheuten. Alleen was toen niet duidelijk waar het vandaan kwam. Dus nu op zoek naar een tandarts die eens even naar die kies wil kijken. Na zes pogingen bij verschillende tandartsen in de buurt die geen van alle bereid zijn om er naar te kijken bel ik van armoede weer eens naar de anwb alarm centrale. Daar hadden we vroeger goede ervaringen mee. Die hebben echter geen tandartsen in hun bestand en kunnen ons niet verder helpen. Dan onze eigen tandarts gevraagd voor advies. Henny zal op paracetamolletjes moeten leven van de week.

Het laden stopt verschillende keren. Volgens de controleur zitten er erg veel distelkopjes door de gerst, maar voor voergerst lijkt het mij wel in orde. Al heb ik daar uiteraard niets over te zeggen. Heb alleen al gekker mee gemaakt. Blijkbaar is het wel in orde, want we mogen vertrekken. Ondertussen zijn er tijdens het laden heel veel schepen gepasseerd. Van het weekend is de Seine weer vrijgegeven voor de scheepvaart na drie weken stremming vanwege hoog water. En die stoet met schepen komt nu langs. De Oise is nooit zo heel zwaar om te duwen, maar er loopt wel degelijk veel stroom.

Tja, daar was ik al bang voor, vijf schuttingen voor aan de eerste sluis van het canal du Nord. Tegenvaart is er niet zo veel. Daarom valt het nog enigszins mee. Lekker opschieten doen we vandaag in ieder geval niet. Ben er blijkbaar niet helemaal bij met mijn hoofd. Ik wil de sluis uit varen en geef gas. Het schip gaat alleen niet vooruit. Dat wil wel eens gebeuren als er net op dat moment een “bassinee” water terug komt. Alleen dan komt het schip zichtbaar omhoog door die watergolf die dan terug de sluis in loopt. Dat is nu niet het geval. Op dat moment roept mijn achterbuurman via de marifoon dat ik volgens hem een touwtje ben vergeten. Dan begint het langzaam te dagen dat ik net wel een touw heb losgegooid, maar geen twee. #sukkel.

We rijden naar Lay st Remy voor de begrafenis van een nicht van mij die vorige week plotseling is overleden.

Nu is de drukte weg en schut verder overal alleen. Letterlijk alleen, want henny is de kinderen halen en tevens naar de tandarts. Trouwens wel voor de eerste keer dat ze zich verheugd op een tandarts bezoek.

De buurman slaapt even uit en schut niet mee met de eerste schutting. Even later heb ik de tweede schutting en komt hij er alsnog bij. Daarna de grens over. Altijd blij dat het hele douane circus tot het verleden behoort dankzij de Europese Unie. Niet blij met de Vlaamse waterwegbeheerder die eerst op zaterdag avond en maandag ochtend in totaal 10 bedieningsuren pikt en dan kun je er op zondag 8 terug kopen. Dat doen we niet en blijf morgen liggen. Nu is het al om 1800 uur gedaan met de bediening op de boven Schelde. Een kwartiertje langer en ik had nog afgekomen aan sluis Asper.

Lekker lui in bed blijven liggen dat kan vandaag. Op een gegeven moment kom ik er toch maar uit en loop met Laska een eind langs de oude Scheldeoevers. Het is er moerasachtig nat, of dat nu komt door de overvloedige regen van de laatste tijd weet ik niet. Er is een mooi pad aangelegd. Sommige stukken met houten vlonders, dus het zal er wel vaker nat zijn. Er staan veel wilgen waarvan er al een hele rij gesnoeid zijn. De takken liggen er op stapels naast. Het laatste stuk terug via het jaagpad waar je als je niet uitkijkt omver gereden word door zwermen haastige wielrenners.

De buren gaan via Merelbeke. Die moeten naar Antwerpen. Wij gaan deze keer langs Evergem en Terneuzen. Via de zeesluis schutten we zonder zeevaart naar de Westerschelde. Vliegensvlug zijn we in Hansweert. Beetje jammer van die laatste zeevaart. Daar moesten we even op wachten totdat die langs was en dan kort er achter oversteken en toen zaten we alsnog onder het zout. Op de Oosterschelde geen last van.

Eigenlijk valt me de stroom op de Maas wel mee, dus besluit niet via Tilburg te gaan, maar via Empel. Eenmaal binnen op het gemakje verder. En tot mijn verbazing varen we helemaal naar Helmond.

Nou ja, tot de oude sluizen 9 en 8 dan. Die schutten we vanmorgen af. Er ligt wat ijs hier en daar. Dat zal de komende nachten erger worden volgens de weermannen. De Russische beer is los. We hebben twee kempenaars voor dus vandaag niet lossen. Daar maken we dan maar gebruik van en gaan met de auto op pad om wat zaken te regelen.

Op de afgesproken tijd gaan we door de brug, maar moeten daar weer wachten, omdat het lossen bij de buren nogal uitloopt. Dat blijkt te komen door een defect aan de hydraulische molen onderaan de pijp. Bij ons maakt dat niet veel uit omdat gerst wel makkelijk naar de zuigmond loopt. Eenmaal leeg snel opkorten richten thuishaven.

Het lijkt erop dat we net na de middag al thuis kunnen liggen. Dat loopt anders door versoberingen van Rijkswaterstaat. Twee uur liggen wachten voor de koninginnensluis. Eenmaal binnen kunnen we wel meteen tegen de wal. Een aantal langliggers blijkt deze week te zijn weggestuurd. Snel de walstroom aansluiten en wegwezen.

Tot en met 3 maart. Een korte overnachting gemaakt in de buurt van Hanau en weer door naar de Dolemieten. De voorspelde file's naar de wintersportgebieden blijven ons niet gespaard. Regelmatig staat het vast. Net op tijd om de sleutel van het appartement op te halen. Dat is best een leuk kamertje in een verschrikkelijk lelijk blokkendoos gebouw. Beetje jammer is dat het vuile beddengoed van de vorige bewoners nog op de bedden zit. De afwas er nog staat en de badkamer ranzig is met een toilet dat niet doorspoeld. Het skigebied is werkelijk fantastisch en de ligging van ons appartement ideaal. Zo van de ski opslag de piste op. De service blijkt dan toch wel in orde, want na ons telefoontje dat het echt wel prettiger is om in een schoon appartement te komen, komt er meteen een team schoonmaaksters aan de slag. We mochten ook een ander appartement nemen. Een monteur maakt het toilet weer in orde. Zo komt alles weer in orde en vermaken we ons prima op de latten. Al is het best een beetje fris. Op 2500 meter hoogte geeft de thermometer op een morgen -21 aan. Het geeft wel prachtige poedersneeuw. De dagen vliegen voorbij en breekt de dag van de terug reis aan.