23 reizen in 2016. Dat zijn er 2 meer dan vorig jaar. De omzet is nagenoeg gelijk gebleven. Één procentje meer. De vervoersprestatie is flink groter namelijk; 3,4 miljoen tonkilometer. In totaal ruim 6500 ton vervoerd en 11116 Km geladen gevaren. De Gardner heeft daarvoor 1805 uur gedraaid. Dat is 73 uur meer dan vorig jaar. Het totaal en gemiddeld brandstofverbruik is ook gestegen. Waarschijnlijk gewoon wat harder gedraaid. Hij is tenslotte dit jaar gereviseerd. Al met al financieel geen super jaar. De omzet is dan wel op peil gebleven maar we hebben er meer moeite voor moeten doen. Zoals meer leeg varen. Een aantal maal zelfs helemaal leeg terug uit Frankrijk. Dus meer onkosten gemaakt. De tweede helft van het jaar is gemis van een goede oogst in Frankrijk voor ons goed merkbaar. Hopen op een betere oogst dus, dan hebben wij dat waarschijnlijk ook.

De mannen van de losserij staan al te wachten. Snel de walstroom af koppelen en overhalen naar de andere kant. Ze maken het ruim netjes leeg. Dit is bezemschoon, zoals het bedoeld is. Gek genoeg zijn het helaas uitzonderingen. Tijdens het lossen nog iets in de schroef gedraaid, en dat natuurlijk ook weer moeten verwijderen. Dus toch een nieuwjaarsduik voor mij.

We besluiten richting de thuishaven te varen in afwachting van een volgende reis. Deze week zullen weer veel schepen gaan starten dus kan het even duren. Maar voordat de dag om is zijn we twee keer gevraagd voor binnenlandse veevoer reisjes. Helaas kwamen we niet overeen met de prijs.

Met daglicht vertrokken vanaf sluis Wijk bij Duurstede. Wij dachten de oude aangevreten bank bij het afval station in Nieuwegein af te leveren, maar omdat wij geen abonnement hebben kan dat niet. Dus blijft het daar bij olie, filters en poetsdoeken. De nieuwe bank die al een paar maanden op ons staat te wachten bij de winkel op kanaal eiland in Utrecht halen we op en hijsen we naar binnen. Daarvoor moet de stuurhut er even af. Uiteraard valt er net op dat moment een buitje. Als alles op zijn plek staat vertrekken we naar Vreeswijk. De oude bank brengt Henny met de auto naar het aanbied station van de gemeente.

Of we volgende week kolen willen laden voor Montereau. Dat lijkt ons een goed idee en zeggen toe. Het is dinsdag in de Europoort bij de EMO te laden. Dan hebben we mooi het laatste weekend van de kerstvakantie vrij.

t/m 8 januari. We doen thuis en aan boord wat klusjes. Genieten van de sneeuw die is gevallen nu we eens niet met de auto op pad moeten.

De kinderen gaan naar school. Wij brengen de spullen naar internaat, vullen de voorraad proviand weer aan. De bestelde sluiswachter is een jonge knul. Nog niet eerder gezien hier. Met twee schepen de koninginne sluis buiten schutten en onderweg naar de Europoort. Ga eens via de nieuwe waterweg en door het nieuwe breediep. Die laatste is onlangs vernieuwd en doet zijn naam nu wel eer aan. Hebben we dat ook alweer gezien. Bij de EMO dirigeren ze ons naar de laadplek. Waar ze morgen ochtend willen gaan laden.

Inderdaad, om half acht hoor ik de ijkmeester rommelen en als die het teken geeft dat we gemeten zijn gaat de eerste bak kolen er in. Het zijn gewassen Colombiaanse kolen. En die zijn niet zo zwaar. We moeten goed vol maken en op de achterste helft komt zelfs een deklast te staan. Na het laden komt de ijkmeester het ingeladen gewicht meten. We krijgen een zout correctie, want door het zoute water hier liggen we nu iets minder diep dan straks op zoekwater. Net voor de tij kentering vertrekken we alvast en varen eens via het Spui en Haringvliet. Dan door de Volkerak sluis moet je de afweging klaar hebben van waar varen we langs. In principe heeft de Westerschelde de voorkeur, maar hoe komt dat uit met de getijden, kunnen we dat halen binnen de vaartijden? En hoe staat het met de wind berichten. Als dat allemaal positief genoeg is valt de keuze op de Westelijke route, maar moeten we vanavond de Oosterschelde over.

Want vanmorgen is het alweer vroeg laagwater en trekt de wind serieus aan. Dus vanmorgen vroeg weer verder en eenmaal op de Westerschelde kan ik bevestigen dat de wind voorspelling klopte. Gelukkig wel voor de meeste rottigheid over. Al moet er wel zout gespoeld worden straks. In Terneuzen gaat er veel tijd mee heen eer dat we binnen zijn geschut. Met laagwater is dat vaker zo. De middensluis ligt er dan uit en misschien is het aanbod van schepen ook net wat meer. We zijn niet de enige die op tij varen.

Volgens mij heb ik zojuist de mensen van het bunkerschip wakker gebeld. Als ze even later aan dek komt ziet ze er nog slaperig uit. Al staat er wel op de deur dat de zaak om zes uur open gaat. Het mag hoor het is tenslotte net na zessen. In de loop van de dag spreken we af met Andreas, onze aankomend Stagiair, dat hij naar Arleux of Marquion kan komen. Als we daar 's avonds aankomen begint het net vreselijk te waaien en regenen doet het al wat langer. En inderdaad Andreas staat er al. Hij is gebracht door zijn schoonvader die alweer vertrokken is. Moet je maar vertrouwen hebben dat het schip ook echt komt opdagen anders sta je daar “in the middle of nowhere”

Hoeveel mazzel kun je hebben op een dag. Wij schutten op aan sluis 2 en de sluiswachter vraagt of er opvaart is aan de 3. Ik weet dat er een collega beneden de 3 ligt en geef dat door. Sluiswachter heeft geen beschikking over camera's en kan sluis 3 daarom niet op afstand bedienen. Tegen de tijd dat wij daar aankomen is net de opgetrommelde extra sluiswachter ter plaatste die de sluis lokaal bediend. Wij kunnen zo bij de buurman in de sluis schuiven. Later horen we dat sluis 17 ook kapot is en dat het waarschijnlijk de hele dag wel zal duren. Achter ons is het kanaal gestremd vanwege een te water geraakte auto. Vanwege al die stremmingen is er vrijwel geen andere vaart en staan alle sluizen op ons te wachten en varen onverwacht helemaal naar sluis 17.

Die blijkt gisteren middag toch gerepareerd. De beneden deur was uit zijn geleiderails gekomen doordat de golven vanwege de storm tegen de deur hadden gebeukt. Volgens mij was die geleiderails dan al behoorlijk gammel. Een gemiddeld stormpje moet hij toch kunnen doorstaan. Voor ons handig dat gisteren alle wachtende schepen nog afgeschut zijn , zodat wij nu de eerste schutting af hebben. Als de opvaart in de sluis zit zegt de sluiswachter dat hij niet kan opschutten vanwege problemen met een verlaat. En wederom kunnen wij ongehinderd verder. Nu was onze los termijn door het vlotte laden al niet zo krap, maar nu zitten we helemaal ruim in de tijd, zodat we vanavond vroeg vast maken.

Nou was ik wel even vergeten dat we op zondag pas om negen uur kunnen starten. Op de radio waarschuwen ze nogal met “vigilance niveau orange” voor het departement île de France. En daar zullen we vanavond zijn. Dus overleg met Henny wat ze zal doen. Vanavond terug rijden of wachten. Bij nadere studie van de kleurcode's weer alarm, raak ik niet onder de indruk van oranje en ook de 1 tot 3 cm sneeuwval is nou niet van dien aard dat het me onverantwoord lijkt. Bovendien rijdt ze naar Gennevilliers vanaf de afslag bij wijze van spreke zo aan boord. Terwijl het morgen ergens centrum Parijs wordt met alle vracht verkeer weer op de weg. Dus gaat ze vanavond op pad.

Alleen in België heeft ze een beetje sneeuw gehad. Verder was het heerlijk rustig en niets aan de hand. Hier is inderdaad geen sneeuwvlok gevallen. Dus hijsen de auto aan boord en varen door de stad. Ik geef Andreas toestemming om zich hier als toerist te gedragen. Hij komt tenslotte voor het eerst van zijn leven in Parijs.

Bepaald geen straf om met dit mooie winterweer langs prachtige huizen te varen hier op de boven Seine. Eigenlijk alweer een poosje geleden dat we verder dan Corbeil geweest zijn. In Melun maken we vast en worden opgehaald. Met vrienden gaan we wandelen in het Fôret de Fontainebleau. Laska is beslist niet de enige die het erg naar haar zin heeft.

Het laatste stukje varen deze reis. Na de monding van de Yonne in de Seine gaan we de haven van Montereau in. Ik verwacht bij het bedrijf waar wij moeten lossen veel bedrijvigheid, want vandaag kon er niet gelost worden, maar het is er een uitgestorven boel. Uiteindelijk loop ik iemand tegen het lijf. Die weet dat ze morgen om acht uur willen beginnen.

Met de koffie bedoelde hij zeker. Daar moet Andreas als Duitser wel erg aan wennen. In Frankrijk betekend acht uur geen acht uur, maar eerder half negen of zo. Pas om negen uur gaat daadwerkelijk de eerste grijper kolen uit het schip. De bovenste schil van 20 a 30 cm is vast gevroren. Pas daaronder zijn het weer losse kolen. De kraan machinist is van het lompe type. Helaas laat hij een paar blijvende herinneringen achter in de buikdenning. Dat moeten we weer repareren, voordat er geladen kan worden. Maar ook schoongemaakt. En dat terwijl het nog een beetje vriest. Gelukkig schijnt de zon tegen de zwarte zij en brengt wat warmte in het ruim. En krijgen we het ruim schoon met behulp van de hoge druk reiniger.

Er was al een paar dagen sprake van een reis vanaf Montargis. Eerst betaalde dat veel te weinig, maar men kwam steeds terug en dichter bij mijn vraagprijs. Helaas neemt de ijsgang op het kanaal ook steeds toe. Een collega moest daar gisteren al door 4 cm vast ijs. Met vannacht -9 en zeker nog een week vorst vooruitzichten durf ik het niet aan. Dat blijkt maar goed ook, want tegen de middag komt er een avis a la battellerie dat het kanaal gestremd is. Intussen nemen we een reis aan vanaf de Seine naar Veghel. Dat betaald een stuk minder, maar het ijsrisico is ook een stuk minder. Jammer van het ijs, want had liever naar Montargis gegaan. De haven van Montereau ligt nu ook helemaal dicht met ijs van afgelopen nacht. Het is ongeveer 1 cm dik. We gaan alvast een stukje af.

We liggen in Bois les Roi. Een chique buurt en de bakker heeft zich merkbaar aangepast aan de mensen uit de buurt die wat meer te besteden hebben, want de prijzen van de pain au chocolat en croissants zijn hoog. Alleen het stokbrood valt wel mee. Dat is volgens mij wettelijk vast gelegd met min en max prijzen. En weer door Parijs. Vandaag is er wat meer volk op straat. Voor de aller eerste keer krijgen we een rotje vanaf de brug op het schip gegooid. Zo nutteloos.

Er ligt al ijs in de sluis van Suresnes. Ben blijkbaar wel de eerste die vandaag af schut in deze sluis. Het golft een beetje mee dus stelt niet veel voor, maar het begin is er. Later op de dag varen we de Oise monding voorbij en gaan verder de Seine af. Passeren sluis Andresy en vele eilanden. Nog mooi voor donker zijn we in Limay. De laadplaats voor de volgende reis.

In principe moeten we woensdag pas laden, maar ga toch even vragen of er mogelijkheden zijn om dat eerder te doen. Erg enthousiast over het idee zijn ze niet bij de silo. Maar ze gaan informeren of de controleur eventueel eerder kan. Ze bellen straks. Ondertussen leggen Andreas en ik de laatste hand aan de reparatie van de paar kapotte planken in de buikdenning. Zien ook een scheur in een kokerbalk die we meteen maar dicht lassen. Als we dan nog niets van de silo hebben gehoord gaan we verder met splitsen. Een paar wrijfhouten van nieuw touw voorzien. Andreas blijkt al te kunnen splitsen. Geleerd bij de bruine vloot. Na de middag weten ze bij de silo dat er niet eerder geladen kan worden. Morgen moet er iets in het circuit gerepareerd worden.

Dan profiteren wij vandaag van het mooie winterweer en de mooie omgeving. Op de kaart zoeken we een aantal bezienswaardigheden in de buurt op. Uitzichtpunten kunnen we gerust overslaan, want het zicht is beperkt tot ongeveer 200 meter. Daardoor kunnen we een op de kaart aangegeven prehistorisch monument niet vinden. Wel een oude mijn of uitgraving. Als laatste een graf bezocht waar botten gevonden zijn van 3000 voor het jaar nul. De wandeling door het bos er naar toe was zeker zo mooi.

Om acht uur hebben wij netjes het ruim al open en zijn klaar voor belading. Al weet nu ook Andreas dat je het niet zo letterlijk moet nemen met die tijd. Maar toch af en toe is er wel iemand punctueel. Tegen negenen komt er iemand aan die zich verontschuldigd dat de controleur er nog niet is en ze hem ook niet kunnen bereiken. Een dik uur later komt hij vertellen dat ze zonder controleur gaan laden. En dan zit het er een uur later ook al in. Dat gaat hard hier. Het is net boven nul dus gaan het schip eens goed boenen, want er ligt nog wel wat kolenstof van het lossen. Toen hebben we prioriteit aan het ruim gegeven. Nog maar net klaar of de temperatuur zakt alweer onder nul. Gelukkig wordt het dek geen grote ijsbaan.

Zelfs hier in l'Isle Adam ligt een laagje ijs op het water vanmorgen. Het stelt niet zo veel voor en golft nog een beetje mee. Boven de sluis is niets meer te zien. Dat blijft zo tot de volgende sluis. Eigenlijk de rest van de dag hetzelfde beeld. Op de rivier is geen ijs en bij de sluizen ligt een heel klein beetje en dan vooral de kleine sluizen. Janville gaan we van de Oise af het kanaal op en daar ligt wel een beetje meer, maar nog niets verontrustend. Vooral omdat vannacht voorlopig de laatste nacht vorst zal zijn.

Andreas legt de touwen klaar voor de sluizen op het canal du Nord. Dat gaat op een bijzondere manier. De sluizen zijn niet heel veel breder dan het schip dus ver naar de overkant gaat niet. Dan gaat het steekeind via de middenbolder en het ander via het achterboldertje, maar beide wel vast op de bolders naast de stuurhut. Dan kun je makkelijk bij het paaltje om te verzetten. Beide touwen staan om hetzelfde paaltje. Tot de tunnel zit hier en daar flink ijs dat vanmorgen allemaal weer aan elkaar gevroren zat. Tot de eerste sluis moeten onze voorburen dat breken. Daarna hebben de tegenliggers dat gedaan. 's Avonds denken we dat er een ijverige sluiswachter is, omdat 10 minuten voor tijd de sluis nog groen staat. Één scheepslengte voor de deur gaat het licht opeens op dubbel rood en zakt de deur. Dus vol achteruit. Dat is schrikken.

Vanmorgen maar eens gevraagd of deze sluiswachtster gisteravond ook dienst had, want de stem klinkt hetzelfde. Ze voelt de bui al hangen dus ontkent. Of het echt iemand anders is betwijfelen we nog steeds, maar leggen uit dat het ronduit gevaarlijk is zo kort voor een schip de deur dicht te doen. Dat je zo kort voor tijd geen zin meer hebt om een schutting te doen kunnen we ons voorstellen, maar dan moet je beter opletten en communiceren. Met je verkeerslichten of via marifoon. Antwoord krijgen we niet. Dan maar eens kijken of we een chef te pakken kunnen krijgen.

Andreas vraagt of het vaak voorkomt dat we 's avonds met alle opvarenden van vier spitsen in één roefje gaan buurten. Het gebeurd wel vaker, maar steeds minder vaak lijkt het. Ook in de spitsenvaart doet de gehaaste maatschappij zijn werk. Ik vroeg hem of het voor hem wel te volgen was als Duitser tussen alleen Nederlandstaligen. Vermoeiend, maar wel leuk. Herkenbaar, Al versta je best wel wat van een vreemde taal, als er meerdere gesprekken lopen en je moet je concentreren om alles te volgen vraagt dat veel energie. Wij varen Frankijk uit en door Wallonie, Vlaanderen in. 's Avonds gaat Andreas naar huis. Hij kan bijkomen van twee weken spitsenvaart indrukken.

Maandagmorgen hoor. Na het afschutten in Kerkhove krijg ik mijn touw niet van de paal geslingerd. Net nu ik alleen aan boord ben natuurlijk. Net als ik naar binnen wil lopen om het schip weer langs de muur te leggen zie ik dat de buurvrouw komt aanrennen om mijn stropje los te gooien. Pffff, bedankt hoor. Zijn ook rotdingen hier met enorme brede oren eraan. De bestelde bunkerauto staat al te wachten in Merelbeke. Dus die gasolie zit er zo in en ga verder de Schelde af. Tot in Baasrode, daar een paar uur tijstop gehouden en verder naar Antwerpen.

Prima nachtrust gehad. Had er een beetje slecht gevoel over gisteravond, omdat ik aan een kade lig langs de doorgaande route in de Antwerpse dokken wat in principe dag en nacht door gaat. Uiteraard moet je dan zorgen dat je autobandjes goed hangen. Het laatste stukje voor de Kreekrak sluis lopen er wel een stuk of vijf schepen voorbij, maar kan als laatste mee! Terwijl een paar grote op de andere sluis moeten wachten. Er zijn dagen dat we meer sluizen op een dag doen. Het zijn er maar twee. Bij gebrek aan ligplaats tussen Geertruidenberg en Empel blijf ik liggen in de eerst genoemde bij de centrale.