We staan wat vroeger op om op tijd bij de sluis te zijn. Daar zie ik dat er nog een schip voor ligt. Jammer, had ik dat geweten was de wekker een kwartier later afgelopen. Henny werkt wat plekjes op het voordek bij. Het weer leent zich er nog voor en als het even kan moet dat nog in de verf dit jaar. Via de intercom heeft ze er een muziekje bij. Als ze voor de tunnel binnenkomt vergeet ik de intercom uit te doen. Aan de andere kan van de tunnel merkt de tunnelwachter op dat we goede muziek op hebben staan.

Nog drie schepen de voor u om te lossen. De buren die gisteren de hele dag voor ons zaten moeten hier ook lossen. Omdat het ras echte zuidenvaarders zijn had ik aangenomen dat ze ook nu verder zouden moeten. Te meer omdat ze helemaal niet zo diep liggen. Doe je daar zo je best voor om netjes op de leverdatum aan te komen. Je vraagt je af waarom ze dan een leverdatum meegeven. Een beetje geërgerd begin ik met het schuren van de machinekameringang. Nog een tijdrovende klus. De schuurmachine past bijna nergens tussen. Toch krijg ik het 's avonds nog in de lak. Trouwens een hele uitdaging om de treden van de machinekamertrap te lakken zonder je zelf op te sluiten of in de verse verf te staan.

Als tweede aan de beurt. De buren komen met moeite achteruit tegen de harde wind in. Als we half leeg zijn stopt de kraan, omdat de grijper het heeft begeven. De mannen halen de kapotte grijper er af en rijden hem met een shovel de werkplaats in. Schipper we gaan hem repareren en morgen ochtend verder met lossen. De mannen zijn er heel ontspannen onder. Ik wat minder, want moet ik nu voor de tweede keer de laaddatum van de volgende reis gaan verzetten?

De mannen hebben gelijk, vanmorgen komen ze met de grijper terug en plaatsen het ding terug aan de kraangiek. In de lucht een paar keer proberen, hij gaat netjes open en dicht. Dan kan er weer begonnen worden met lossen. Maar een bak gevuld met lading gaat niet helemaal dicht en lekt er fosfaat uit. De chef moet erbij komen. Die kan er niets aan veranderen alleen wel zijn goedkeuring geven om een externe monteur te laten aanrukken. Die is een uurtje later ter plaatse en neemt de afmetingen van de bak op. Ondertussen lossen ze wel verder. Het is inmiddels een nog grotere bende als het normaal gesproken al is. We zijn dan ook erg blij als we eindelijk leeg zijn en aan de schoonmaak kunnen beginnen. Met zijn tweeën storten we ons op het karwei, want als het even kan moet er vanmiddag nog een stukje gevaren worden. Dat lukt wel, alleen komen we een uurtje te kort om naar de laadplaats te varen.

Dat moet dus vanmorgen gebeuren. Het is nog donker als we achteruit de laatste sluis in varen. In het pand van de laadplaats is geen mogelijkheid om het schip rond te gooien. Dat kan wel in het pand ervoor. Dat betekent een kilometer of 3 achteruit varen. Dat gaat goed, er is nagenoeg geen wind en je bent hier vrij beschut door de vele bomen langs het kanaal. Bij aankomst ballast uit de achterpiek, opbouwen en wachten op de controleur. Een uurtje later is die ter plaatse en valt de eerste gerst weer in het ruim. Henny vertrekt om de kinderen te gaan halen. Ik krijg vanmiddag vervangend personeel. De bevrachter had gevraagd of een relatief nieuwe werknemer vanmiddag met ons mee kon varen. Omdat hij het belangrijk vindt dat zijn personeel weet waar ze het over hebben als ze hun werk doen. En daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Er zijn voorbeelden genoeg van (vooral Franse) bevrachtingskantoren met groentjes die eigenlijk geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. De jongen vraagt veel en snapt opeens veel beter waar de schippers het altijd over hebben. Dat de argumenten voor een betere vracht lang niet altijd smoesjes zijn. Dat de sluis wel erg krap is. En als je niet in de midden blijft het wel erg ondiep is, een bocht varen veel moeilijker is als een stukje rechtdoor. Heel leerzaam dus. Voor beide.

Een stukje de sluis in dan de auto aan boord nemen, vervolgens helemaal de sluis in varen. En dat allemaal voordat de automaat van de sluis het niet meer weet en op dubbel rood springt. De vorige reis waren de walnoten aan de bomen nog niet niet rijp genoeg om te plukken en nu zijn de meeste al gevallen. Al heb ik wel een grote tak aan de kop hangen. Een buurman die we tegen komen vroeg waarom we een halve boom meenemen. Ik weet van niets en ga een kijkje nemen. Inderdaad, aan het wrijfhout hangt een flinke tak met bladeren. Van de week is men hier druk aan het snoeien geweest en blijkbaar is niet alles netjes meegenomen, maar is er ook wat in het water gevallen. We hadden zo even al het een en ander door de schroef.

Een rustige zondagmorgen, de sluis springt pas om negen uur aan op zondag. Voor die tijd ontbijten we gezamenlijk. Hier in "the middle of nowhere" is geen bakker te vinden voor een vers broodje. De buren van de sluiswachter hebben volgens een bordje wel verse eieren in de aanbieding. Beneden Abbecourt willen we de auto weer aan de wal zetten. Voordat we dit doen eerst even controleren of je dan ook weg kunt rijden naar de openbare weg. Nee, hier zit een dichte slagboom voor. (Nog een nadeel van automatische sluizen) Dan over halen naar de andere kant. Daar moet je dan eerst een stuk over gras rijden inclusief allerlei kuilen, maar daarna ben je wel op de openbare weg. Voor de zekerheid wacht ik met wegvaren totdat henny met de kinderen de verharde weg hebben bereikt. Daarna ieder een andere kant op.

Op het canal du Nord schutten we steeds samen met buren die al vanaf de Ardennen achter ons aan varen. Af en toe een babbeltje met een tegen ligger.

In sluis 3 tijdens het afschutten opeens een hoop kabaal van achteren, ik zie het schip van de buren nog enorm tekeer gaan. Het deint en schommelt. Ik denk dat die het touwtje zijn vergeten te vieren en dus zijn blijven hangen totdat het zijn meerdere in het gewicht van schip en lading moest erkennen. Even later begrijp ik uit het gesprek dat met de sluiswachter volgt dat het geen vergeten touwtje was, maar de drempel. Dat is echt heel vervelend. De brandweer met duikers zijn in een mum van tijd terplaatse. De buren kunnen nog wel zelfstandig de sluis uit en beneden de sluis vast maken. Ik maak daar uit op dat de schade gelukkig mee valt.

Net als vorige reis kunnen we in één keer door als we aankomen in Merelbeke. Beneden de sluis haalt een baggeraar grote scheppen slijk naar boven en gooit ze in een bak. Daar is het inderdaad niet diep. Prima werk. Net niet voor donker op de losplaats. Op zich al bijzonder dat we die vandaag bereikt hebben. Dat hadden we aan het begin van de reis eigenlijk niet voor mogelijk gehouden.

Weer mot met die kerel hier op het bureau hier. Hij wil niet erkennen dat wij er gisteravond zijn gearriveerd, want dan is er niemand op kantoor. Daar heb ik echter niets mee te maken. Voor de Belgische wet mag je tot twaalf uur 's nachts melden.(mits je dat tijdens kantoor uren hebt aangekondigd) Bovendien kun je met de passage van sluis Wintam bewijzen dat je daar gisterenavond geschut bent. Zo belangrijk zal het nu niet zijn. Ze lossen hier snel en zijn spits nr 4. Maar op de één of andere manier gaat het vandaag niet zo snel. Men start om 9 uur pas met de eerste en om 17:00 uur is het alweer gedaan met lossen. Dan zijn er maar 3 spitsen gelost vandaag. Normaal kunnen ze dat in één ochtend.

Dan is het nu onze beurt om te lossen, tegen de tijd dat de mannen in het ruim de bobcat nodig hebben is er een andere die hem mee neemt en ermee de silo in rijdt. Ik ben daar eerlijk gezegd niet rouwig om. De zuigpijp is onderaan voorzien van een flexibel stuk, zodat de zuigmond tot aan het machinekamer schot kan komen. Dus veel schepwerk hebben de mannen niet. Ze moeten enkel de zuigmond vaker verplaatsen als dat met de bobcat zou moeten, omdat die steeds een nieuwe bak gerst voor de zuigmond kiepert. Als we leeg zijn haal ik op kantoor de papieren, benodigd voor de vrachtafrekening. De bewuste knakker waar ik het gistermorgen mee aan de stok had ziet mij staan en vraagt aan zijn collega of hij het af wil handelen. Hij had vast zijn buik nog vol van zo'n diknek ollander.

Net als vorige ronde na Ruisbroek kunnen we naar Stein om een binnenlandse reis te gaan halen, alleen is deze keer de bestemming niet Coevorden maar Middenmeer. M hadden we beloofd dat zodra we in Nederland zouden zijn ze op de computer mocht internetten. We blijven echter in Lanaken liggen, heel dicht tegen de grens aan, maar nog steeds in België. Heel flauw, zegt ze. Na een paar minuutje's vertel ik haar dat de mobiele netwerk signalen niet ophouden aan de grens. En dat we hier Nederlands netwerk hebben, zodat ze als nog het internet op kan.

Nu we zo dicht bij de Mergelgroeven liggen willen we er wel eens heen. De vraag is alleen welke? Je hebt er minstens 4 hier in de buurt. Navraag bij een local doet ons besluiten naar Zonneberg te gaan. De gids kan gepassioneerd vertellen over de gegraven gangen, de tekeningen op de muren, bekende bezoekers en gevonden fossielen. Best indrukwekkend allemaal. Eénmaal weer boven de grond wandelen we een rondje St. Pietersberg. De indrukken die je hier op doet doen heel erg on Nederlands aan. Ik moet mezelf een paar keer overtuigen dat we echt in Nederland zijn. Bij de afgravingen van de ENCI ligt een azuur blauw meertje. En is onlangs een vogelspot locatie gebouwd. Er zouden hier uilen te zien zijn. We zien ze helaas niet, maar voordat we terug aan boord zijn is het wel tijd dat de uil op jacht gaat. Jammer er is nog zoveel moois te zien in deze buurt.

Lanaken, Neerharen en Bosscheveld, 3 sluizen i.p.v. Klein Ternaaien. Wel leuk varen. Meestal vaar je er moederziel alleen, nu kom ik op dit kleine stukje zowaar twee schepen tegen. Een paar uur later meld ik me in Stein. Veel bedrijvigheid aan de kade. We wachten onze beurt af bij de supermarkt, ondertussen begin ik aan een vervelend klusje wat ik alsmaar heb uitgesteld, maar nu niet langer kan wachten. De kachel schoonmaken en de rookgasafvoer terug plaatsen. Net als ik schoon op de bank zit worden we gevraagd om nog even te komen laden.

Het ontbijt achter de kiezen krijgt het schip een flinke sopbeurt. Dat is er de laatste keer door de haast bij ingeschoten. De sluizen op de Maas route worden flink onderhanden genomen, zodat er bij ieder complex een sluis buiten gebruik is. En dat merk je. Alleen wij wat minder als de grote jongens. Daarentegen gaat er op de rivier toch een gemeen stroompje dat ons mee helpt.

We zijn niet helemaal in topconditie, allemaal een snotneus, maar de ontvanger wil zijn kunstmest graag hebben. Dus tijd om uit te zieken is er niet. We lossen elkaar wat vaker af en nemen een heet citroendrankje. In Schellingwoude is het misschien nog wat vroeg om vast te maken en met net een opkikker achter de kiezen voel je je even wat beter. Zo besluiten we nog even door te gaan naar Enkhuizen, alleen heb ik me eerlijk gezegd lelijk vergist hoe ver dat nog is. Maar echt inspannend varen is het niet. De piloot op de juiste koers en verder uitkijken of er niets op ramkoers komt.

De golven lopen zo de voorhaven in en weerkaatsen tegen de loodrechte kade aan de overkant en komen zo naar de palen rollen. Wij zijn vannacht in ieder geval lekker in slaap gewiegd. Nu we zo kort voor de sluis liggen, schutten we daardoor naar de IJsselmeer zijde. De sluiswachtster moest er wel zeker van zijn dat we geen brugopening nodig hebben. Anders moeten we alsnog via het Naviduct. Naar Medemblik is het niet zo ver meer varen. Ik was gisteren dus in de veronderstelling dat Enkhuizen ongeveer halverwege Amsterdam Medemblik lag. Vanaf Medemblik naar Middenmeer moeten we nog 2 sluizen en 3 ophaalbruggen. En om het allemaal wat moeilijker te maken zijn ze bij 3 verschillende instanties in beheer met ieder een eigen telefoonnummer en eigen bedieningstijden. Niet zo handig dus. De vaart in de polder gaat erg traag. We schuiven dan weer over bakboord dan weer over stuurboord scheef. De bodem ligt hier duidelijk wat hoog. Maar ter hoogte van het A7 viaduct ligt een zuiger die driftig aan het baggeren is geweest. Eenmaal de zuiger gepasseerd is het een halve meter dieper, verdubbeld de snelheid en zakt de uitlaattemperatuur met 10% en dat terwijl ik hetzelfde toerental blijf draaien. Dat is goed voor het milieu en mijn portemonnee.

De kraan is gestart en staat langzaam warm te draaien. Waarop ik aanstalten maak om het ruim te openen. Net als het open ligt begint het te regenen. Een half uurtje later proberen we het nog eens. Helemaal zuivere koffie is het niet. Voordat het ruim leeg is sta ik wel een aantel keren met de luiken in mijn handen. Erg handig nu, die schuifkap. Meteen na leegkomst bel ik de gemeente brugwachter. Die kan er zo zijn. Dan de andere brug nog regelen bij de provincie. De dame aan de andere kant van de lijn doet nogal moeilijk en denkt dat er vrijdagmiddag niemand meer is om de brug te bedienen, omdat ik dat niet 24 uur van te voren heb aangevraagd. Dat heb ik wel gedaan, alleen kon ik gisteren niet zeggen hoe laat precies. Of misschien wel helemaal niet. Dat hangt allemaal van het lossen af. Als het veel regent moet het lossen van kunstmest veel onderbroken worden. En als het nog meer regent kan er helemaal niet gelost worden. Gelukkig staat de brugwachter dichter bij de praktijk en maakt er verder geen probleem van.

Het eerste weekend waarin er geen bediening is in de Wieringermeer polder, zodoende dat er gisteren nog snel even de polder uitgevaren moest worden. Het Zuiderzeemuseum heeft ons tijdens het langsvaren verleidt tot een bezoek. In het buiten gedeelte zijn de oude ambachtslieden nog aan het werk. Pikken een gerookte paling mee. De kinderen maken klompscheepjes. Verkleden zich of rijden op de bolderkar. De dag is om en wij nog niet helemaal rond.

Dat het IJsselmeer onberekenbaar is mag alom bekend zijn. Ben er weer eens ingetuind. Gisteravond stonden de windmolens stil. Nu suizen de wieken hard in het rond. Er was wel een beetje wind voorzien, maar van een kracht 6 was bij lange na geen sprake. Maak me er niet druk om. Er is geen haast om in Amsterdam te komen. De kinderen vinden het al helemaal niet erg en weten de hulp van pa en ma bij het afmaken van de klompscheepjes wel op prijs te stellen. Henny naait de zeilen en voorziet ze van hun initialen. Ondertussen lijkt de wind wat uitgeraasd en vertrekken we alsnog naar Schellingwoude.

De laatste eer bewijzen aan oud spitsenvaart collega Nico Sijbrands. Hij voer destijds op de Con Brio, samen met zijn vrouw Pie.

t/m24. In afwachting op een reisje maak ik alvast het ruim in orde. De bunkerboot komt langs om de bunkers te vullen en de bilgeboot komt wat bilge en andersoortig oliehoudend materiaal ophalen. De bilgeboot moeten we bij de bunkerboot betalen… De binnenvaart zit nu éénmaal ingewikkeld in elkaar.

In de krant lees ik de binnenvaart twitterberichten. Ene Marco twitterde dat hij Chazia Mourali op televisie had horen vertellen over een binnenvaartschipper. Dat trekt mijn aandacht, omdat een paar weken geleden Chazia de presentatie deed op de ELV klantendag. Even googlen levert al snel het bewuste filmpje bij Zo Rayman op. 'www.youtube.com/watch?vO2-qUyjn4x4' Als ik het bekijk ben ik er zeker van, de ELV klantendag is de inspiratie bron geweest. Ik krijg het er zelfs benauwd van. De bewuste schipper waar ze het er over heeft komt me erg bekend voor.

We rijden wat eerder naar internaat. De kinderen hadden niet allemaal meer licht op hun fiets en dat kan natuurlijk niet met deze donkere dagen. Dat eerst in orde gemaakt voor we naar boord rijden.

Druk met dozen vullen. Op school hebben de kinderen een schoenmaatjes actie. In de schoenendoos moeten dan de kinderen wat speelgoed, kleurpotloden, schrijfgerei en een schriftje of kleurboek en toiletartikelen in doen. De dozen gaan dan naar leeftijd genoten in Afrika.

Ze hebben het maar druk, boekbespreking voorbereiden, redactie sommen maken en tafels leren. Ik kan mij niet herinneren dat wij al zo jong die dingen op ons bord kregen.

Trieste dag. De crematieplechtigheid van trouw boordjournaal lezer Jan Oostland, ex spitsen collega van de Fionia. Het schip vaart vandaag de dag nog onder de naam Martinique.

tot en met 1 november. De dagen vliegen voorbij en achteraf vraag je je af wat je nu eigenlijk gedaan hebt. Toch zijn er best nuttige dingen gedaan. Zo zijn alle verzekeringen weer eens tegen het licht gehouden. Hier en daar wat opgeruimd, of voorraad juist aangevuld. Veel achter de computer zitten. Wat uitrekenen of regelen voor internaat of coöperatie.